ซึ่งในบางอย่างของชีวิตคนเราไม่มีสอนเอาไว้ในไกด์บุ๊คหรือหนังสือเรียนและถึงมีสอนก็ใช่ว่าทุกคนจะสามารถทำมันได้ทุกอย่างในเส้นทางที่เราได้เลือกจะเป็นตัวคอยช่วยกำหนดให้เราได้รู้ว่าความเป็นไปไม่ได้ของผู้อื่นจะเป็นสิ่งเดียวกับความเป็นไปไม่ได้ของตัวเราหรือเปล่าและเมื่อถึงเวลาที่ต้องเข้าตาจนเราจะตัดพ้อกับโชคชะตาหรือเราจะหาทางต่อไป
เพื่อเติมจิตวิญญาณให้กับตัวเองแดดในช่วงบ่ายได้สาดลงมายังทางขึ้นของภูชี้ฟ้าสถานที่ที่มียอดเขายื่นไปฝั่งประเทศลาวเสมือนกับว่าเราได้ข้าวมายังฝั่งของประเทศลาวในบนยอดของภูเขาและภูชี้ฟ้าเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในเทือกเขาดอยผาหม่นติดกับชายแดนไทยลาวจึงทำให้ทิวทัศน์360องศาของที่นี่
ดังนั้นเราจะสามารถมองเห็นได้ทั้งฝั่งไทยและฝั่งลาวไปพร้อมกันและเมื่อเดินขึ้นมาได้สักพักเราก็มาถึงยอดของภูชี้ฟ้าเราไม่รู้ว่าเป้าหมายของคนเรามันจะต้องยิ่งใหญ่สักแค่ไหนแต่สำหรับในหนึ่งวันของเราที่ได้ออกจากบ้านก็ขอแค่เป้าหมายนั้นยังคงเป็นเป้าหมายเดิมอยู่ไม่ผันแปรไปตามสภาวะข้างหน้าในแบบที่ใครพยายามหยิบยื่นให้จนไม่เหลือเค้าของเส้นทางเดิม
นอกจากนี้การล้มเลิกบางสิ่งกลางคันด้วยอิทธิพลความคิดของผู้อื่นจะทำให้เราไม่สามารถรู้ได้ว่าความรู้สึกบนยอดที่ว่างเปล่ายังคงมีเสียงของทุกคนในระหว่างทางผสมปนเปไปกับทิวทัศน์ที่ครั้งหนึ่งเราเคยได้ร่วมทางกันและก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินก็ได้เวลาที่เจะหาที่พักในค่ำคืนนี้
ซึ่งมันดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งหนึ่งที่อยู่ในตัวของเราไปซะแล้วกับวิชาการเดินทางที่อาศัยมิตรภาพมากกว่าทฤษฎีคงไม่มีความหมายใดในการเดินทางถ้าปราศจากการผูกมิตรกับผู้คนเพราะคุณค่าที่แท้จริงจากภาพตรงหน้าก็ล้วนแล้วแต่มีความหมาย
เพราะเพื่อมนุษย์ของเรานั้นเป็นคนนิยามเราเดินทางมายังท็อปวิวภูชี้ดาวที่พักแบบแคมป์เล็กๆที่อยู่ใกล้ภูชี้ดาวเป็นช่วงที่อากาศเริ่มเย็นลงภายในแคมป์ง่ายๆริมผาที่มีแค่เรากับคุณป้าชาวเผ่าม้งขาวที่มีอารมณ์ขันให้เราได้หยอกล้ออยู่ตลอดและในการเดินทางมายังภูชี้ฟ้าครั้งนี้ท้ายที่สุดในเช้าวันรุ่งขึ้น
ดังนั้นแสงแรก ณ ภูชี้ดาวก็เป็นสิ่งที่เราได้ตั้งเป้าไว้แล้วรู้ตัวอีกทีเราก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วโมงมากแล้วและนี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เราได้กินหมูกระทะคนเดียวครั้งแรกบนดอยดูเหมือนกับว่าจะมีนักท่องเที่ยวที่อยู่ถัดไปในที่พักข้างหน้ามีแพลนที่จะขึ้นยอดภูชี้ดาวในพรุ่งนี้เช้าเหมือนกับเรา
สนับสนุนโดย กริลแอร์